ԵՐԱԶՆԵՐՈՎ ԱՊՐՈՂ ՈԶՆԻՆ
Մի ոզնի կար: Նա շատ էր սիրում երազել: Գիշերները նա իր սուր - սուր փշերի տակից դուրս էր հանում պսպղուն քիթիկը ու հոտոտում էր շուրջը: Գիշերվա բույրը խորհրդավոր կանչ
ուներ, շուրջ բոլորը լուսնաշող էր ու ամենը լուսնային փայլ ունեին: Լուսնի շողերը այնպես էին դուր եկել նրան, որ ոզնին որոշել էր ունենալ մեջքին` փշերին առած: Ինչքան էր չարչարվել` ասեղների կծիկ դարձած գլորվելով լուսնի շողերի վրայով: Բայց մեկ է, նրանք փշերին չէին կպչում: Իսկ ոզնին ոնց էր երազում ունենալ այդ լուսե ասեղները: Նա ամեն գիշեր դուրս էր գալիս իր բնից` հավատալով, որ մի օր իրականություն կդառնա իր երազանքը: Գիշերները այնքան շատ ման եկավ ու երազեց, որ նրա համար սովորական բան դարձավ ցերեկային քունը: Ոզնին որոշել էր, որ միայն լուսնի շողերի վրայով պիտի գլորվի: Բայց այ քեզ բան, լուսնի շողերն ընկնում էին հատապտուղների վրա, տերևների վրա, գետնին ընկած պտուղների վրա: Սա ի՜նչ հրաշք էր: Ոզնին գլորվելով տերևների վրայով, հատապտուղների վրայով` սնկեր,
գետնամորի, գետնին ընկած պտուղների վրայով`տանձ, խնձոր, սալոր, հավաքում էր մեջքի սուր - սուր փշերի վրա: Այս ամենը իր բույնը տանելով, մի լավ ճաշում էր: Գիշերները` սովորության համաձայն, մեկ - մեկ էլ
մկներ էր բռնում: Երազանքով չեն կշտանում, բայց ոզնին երազանքի արծաթե ասեղներն ունենալու մտքից չէր հրաժարվում: Նրա փշերը նույնիսկ տեղ - տեղ արծաթե երանգ էին ստացել: Իր երազանքն իրականություն դարձնելու ցանկությունից, նա ամեն գիշեր գլորվում էր լուսնի շողերի հետևից: Իսկ արդյունքում ոզնին պաշար էր հավաքում, և ինքն էր կշտանում, և իր ձագերն էին կուշտ լինում: Նրան ոչ ոք չէր արգելում երազել:
Իսկ նա ապրում էր իր երազներով..
Գլորվում է ոնց գնդակ,
Ձեռք տաս`մատդ կծակի,
Ապրում է փշերի տակ`
Զենք ու զրահն է հագի:
Որս է անում գիշերով,
Կաթնասուն այս կենդանին,
Ասեղից սուր փշերով
Տանում է բույնը զոհին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий