Կանաչ գլխարկ ունեմ,Կանաչիկ եմ հիմա,

Հայրիկս է նվիրել իմ ծնունդին,

Բայց   կարմիր գլխարկս Նունիկին էլ չեմ տա,

Ինչքան էլ որ լինի հեքիաթի պես նա հին:

Անտառում չի ապրում վաղուց իմ տատիկը,

Միասին ենք տանը կարկանդակը եփում,

Կարմիր Գլխարկի պես առնում է ինձ գիրկը,

Եվ հեքիաթի գաթան միասին ենք ուտում:

Բայց անտառի ճամփան մտքիս մեջ եմ պահում,

Եվ տնակն անտառի ճամփի  ծայրին,

Գել ու գազան շատ կան`չեմ մոռանում,

Եվ տնակում կորած  իմ տիկնիկին:

Փայտից է տիկնիկս`  թաշկինակիս շորով ,

Թև եմ արել մարմնին ճյուղեր  ծառի ,

Գլխին  կոճակ կարել  թել-ասեղով,

Ու թողել  տնակում մութ անտառի:

Նա մեն մենակ տատիս հին տնակում,

Ապրում է հեքիաթի  նախկին սիրով,

Շփոթվում եմ, երբ մեր դուռն են թակում,

Նա հյուր կգա ուրիշ հեքիաթի հետ մի օր:

Ու կլինի հագիս այդժամ գլխարկ կանաչ,

Կամ կունենամ  գլխարկ Գուլիվերի,

Թե տիկնիկիս համար դառնամ ես անճանաչ,

Կարմիր գլխարկը  հին կհագնեմ ես էլի:

****   ******

Թռչկոտում են ձյուներում

Ծիտիկները սովահար,

Կորած կորեկ  որոնում

Փշրանքի չափ կյանքի ճար:

Երեք-չորս` ոտաբոբիկ

Ձյան երեսն են տրորում,

Կորեկին  մնում մոտիկ,

Ու քաղցին չեն սովորում:

Սոված թևին են տալիս,

Նստում ծառի ճյուղերին,

Իմ ձեռքի հացին  գալիս,

Կորեկը թողած  հողին: