ՈՒՐԱԽ ԳՆԱՑՔ
Վա՜յ, իշուկը լացում է,- մռռաց մլավան փիսոն:
-Իա՜, իա՜,- ձայնը գլուխն էր գցել Իշուկը:
-Տեսնես ինչո՞ւ է լացում,- նեղսրտած կռթկռթաց հավիկը:
-Ասո՛ւմ են վարակիչ հիվանդություն ունի,- ծղրտաց աքլորը:
-Հա՛ֆ, հա՛ֆ, հա՛ֆ, կորի՛ր մեր բակից,- իշուկի կողմի վրա հաչոցը չէր կտրում շնիկը:
-Իա՜, իա՜,- տխուր ձայնում էր իշուկը: Ախր նա ողջ կյանքում իրեն բեռնակիր այս բակում էր հիշում ու հիմա էլ մեջքը ցավում էր ծանր բեռան տակ:
-Շարժվի՛ր,- լսեց իշուկն իրեն ուղղված հրամանն ու կողին իջած ճիպոտի հարվածին տխուր արձագանքեց.
-Իա՜, իա՜:
Արդեն բոլորը գիտեին իշուկի հիվանդության մասին: Ասում էին վարակիչ է այդ տխրություն կոչվող հիվանդությունը, դրա համար էլ բակում իշուկին ո՛չ մեկը չէր խղճում, ո՛չ մեկը չէր ուզում տխրել նրա պես:
-Չի՛կ, չա՛կ, չուո՜ւկ,- լսվում էր հեռվից: Չո՜ւկ, չա՜կ, չիի՜կ,- ձգվում էր ուրախ սուլոցը:
Ո՛չ մեկը չգիտեր ով է այդ ուրախ ու գոհ ձայնի տերը: Ո՛չ մեկը դեռ նրան չէր տեսել: Բայց երբ բակում լսվում էր հեռվից եկող այդ ձայնը, բոլորը մի տեսակ ուրախանում էին:
Շնիկը սկսում էր պոչը խաղացնել, հավիկը կչկչոցը գլուխն էր գցում, աքաղաղը արևածագին նման էր ծուղրուղու կանչում: Բակում բոլորը աշխուժանում էին, միայն Իշուկն էր, որ տխո՜ւր – տխո՜ւր էր:
-Իա՜, իա՜,- կանչում էր նա:
Մի օր տխրությաբ հիվանդ իշուկը և ուրախ սուլոց արձակող անծանոթը հանդիպեցին: Նրանց ճամփեքը խաչվեցին: Իշուկի տխուր հայացքը հուզեց անծանոթին ու նա չկարողացավ անտարբեր թողնել ու հեռանալ:
-Ուրախ գնացք է անո՛ւնս,- ասաց անծանոթը իշուկին: Արի՛ բարեկամանանք, կուզես եղի՛ր ինձ եղբայր:
-Իի՛, ի..ա,իա՜, անունս Իշուկ է,- ձայնեց իշուկը:
-Շատ լավ,- ուրախացավ Ուրախ գնացքը,- քո մեջքի բեռի հետ միասին բարձրացիր իմ մեջքին: Իմ մեջքը երկաթի պես պինդ է, ես քեզ տուն կտանեմ: Ինձ համար ուրախություն է լավություն անելը, բարի գործեր կատարելը: Օգնել` ինչքան կկարողանամ, ով իմ օգնության կարիքն ունի իմ ճանապարհին, ահա իմ ուրախության բանալին,- ժպտալով շարունակեց Ուրախ գնացքը:
Իշուկը մտավ Ուրախ գնացքի մեջ և հասկացավ, որ էլ տխուր չէ, հասկացավ որ իր տխրությունը այլևս իրեն պետք չի:
Բակում շատ չմնաց Ուրախ գնացքը, նա շտապում էր հասնել և օգնել իր կարիքը ունեցող շատ - շատերին: Բակում Իշուկին արդեն չէին նեղացնում, շնիկը, հավիկը, աքլորը, բոլոր - բոլորը գիտեին նրա բարեկամ Ուրախ գնացքի մասին:
-Իա՜, իա՜,- սովորության համաձայն զռռում էր Իշուկը և ոչ մեկը չէր մտածում այլևս, որ նա հիվանդ է տխրությամբ:
