Սպասումը շուտ է գարնան տաք արևի,
Երբ ձնել է սարը,անտառն ու մեր բակը,
Երբ ձնե տոպրակ է շալակին ամպերի,
Երբ քանդվել է ձյունե տոպրակի հին կապը:
Ու ձյունոտ է հիմա օդի մեջ երկինքը,
Պարող փաթիլներն են բակ իջնում խաղալու,
Ուրախ ճիչով է լի իմ ու օրվա սիրտը,
Ձնագունդ ենք բակում հիմա գլորելու:
Գլորվելով պիտի ու ժամով մեծանա
Ձնեգունդն ու երբ որ մնա դրսում մենակ,
Ինձ նման նա պիտի մթից վախ չունենա,
Ու չպիտի տխրի ինձ պես առանց սահնակ:
Նրան դեմքով պիտի ամեն մեկն իմանա`
Եվ անունով կանչի ,-ասի , հեյ, Ձնեմարդ,
-Ասի տեղ չգնաս, տեսադաշտում մնա,
Թե չէ մեկ էլ տեսար անհետ-անտես կորար:
Ձնեմարդու մոտ դեռ պիտի գնանք ու գանք,
Պարող փաթիլներ կան ամպերի ցուրտ ներսում,
Հեյ, ինչքան շատ պիտի մենք ձնեմարդ խաղանք,
Ձմեռվա ցուրտ կեսին ինչքան տաք սպասում…
