Աշոտիկը փոքր էր

Խաղալիք արջից,

Բայց երբ ուզեր կքաշեր

Ականջ ու դնչից:

Խելացի էր,հարցասեր

Թե բան չիմանար,

Արջին տալիս էր դասեր

Թե  դպրոց գնար:

Աշոտ Երկաթ թագավոր

Որ հետո դառնար,

Ուտում էր նա ամեն օր

Խնձոր ու գազար  :

Քարե որդ է ասես

Այս հսկա սողունը,

Չոր ու կոշտ է մաշկը,

Գետի մեջ է տունը:

Ատամ է ցույց տալիս

Երախը բաց ,թե `փակ,

Ջրի տակ պահ գալիս,

Ահագին ժամանակ:

Թե որ գետն են մտնում

Եղնիկ,ցուլ կամ քարայծ,

Ջրի խորքից ցատկում,

Ու համփում է հանկարծ:

Ջրախեղդ է անում

Երախն առած որսին,

Դու լավ ես ճանաչում

Կոկորդիլոսին:

ԳԵՏԱՁԻ

Գետի արքա է ասես

Բուսակեր այս կենդանին,

Հաստակաշի,ծանր ու մեծ

Գլուխը կախ իր բանին:

Ջրիմուռներ է գտնում

Գետի հատակից

Ջրի մեջ օրը մթնում`

Արածում ափից:

ՈՒՂՏ

Ասես նավ է կենդանի

Անապատի ավազին,

Մեջքին սապատ նա ունի

Ու բրդոտ է ահագին: 
Փշոտ խոտեր է ուտում,

Ծարավ մնում  օրերով,

Քարվանի հետ  գնում,

Ծանր ու մեծ բեռներով:

Աշուն է եկել,

Մտել մեր այգին,

Որ մրգին հպվել`

Հասել է կարգին:

Տանձը քաղցրացել`

Ծառին չի մնում,

Խաղողը հասել`

Աչքով է անում:

Խնձոր,դեղձ,սալոր,

Կախ են ճյուղերին,

Քաղցր ու գունավոր,

Աչքները հողին:

Ճկվել է  բերքից

Տունկն էլ լոլիկի,

Պղպեղը կծվից

Թեքվել է կողքի:

Ճաքել է նուռը`

Ներսն է երևում,

Պահել է ճյուղը

 Ընկույզը  բռում:

Աշուն է եկել,

Ներկերով անգին,

Ինչ լավ է գտել,

Մեր դուռն ու այգին:

ՀԱՆԵԼՈՒԿՆԵՐ

ԱՐՋ

Օրորվում է քայլելիս`

Ծուռթաթ է բրդոտ,

Սիրում է միրգ,մեղր ու միս

Հասակից  քոթոթ:

Քնում է նա ողջ ձմեռ,

Խորքում  իր բնի,

Մռթմռթանն այս ծանր ու գեր

Գազան է վայրի:

ԱՌՅՈՒԾ

Մռնչյունը սարսափ

Ու դող է տկարին,

Բաշը փարթամ ու արձակ`

Վայել անունին:

Արքան է գազանների,

Կատվազգի է նա,

Փրայդի  հետ  թե լինի

Սոված չի մնա:

ԳԱՅԼ

Աչքերը վառվող ածուխ

Գիշերվա մթնում,

Ոռնոցը ահ ու երկյուղ

Լսողի սրտում:

Ոհմակով է որս անում

Ձյուներին ձմռան,

Մաքրարար են անվանում,

Վայրենուն այս շան:

ԲՎԵՃ

Գլուխը մեծ` կարճ վզին

Պտույտ է անում,

Մի կեռ քիթ է երեսին

Կռնչալ ջանում:

Լսում է, ոնց գետնի տակ

Մուկը ծվվծվաց,

Աչքերն են հեռադիտակ,

Չի մնում քաղցած:

Թռչում է շատ անաղմուկ

Մթնում գիշերվա,

Գիտի որսալ առնետ,մուկ,

Գիշատիչ է նա:

ԽԽՈՒՆՋ

Ալեհավաք է գլխին,

Ճոճվող աչքերով,

Պինդ ու փայլուն իր խեցին

Տուն է ապահով:

ՇՈՒՆ

Հաչել է նա իմացել,

Լակոտ հասակից,

Բարեկամ է նա դարձել

Վաղուց քեզ ու ինձ:

Պաշտպանում է գողերից

Տուն ու դուռը մեր,

Հեռու չի գնում բնից,

Գիտի նվիրվել:

ՉՂՋԻԿ

Գլխիվայր կախված,

Թռչող այս մուկը,

Մնում է քնած 

Մինչ ընկնի մութը:

Որսի է ելնում

Միայն գիշերով,

Կուրորեն թևում

Ձայներ լսելով:

ԽԽՈՒՆՋ

Մարգատաքար է աճում

Խեցու մեջ  նրա,

Ծովի հատակն է իջնում,

Որ մարդ չիմանա:

Ես վագրիկ եմ,թե կատու,

Պոչս ցույց տամ, տես,

Ձորս թաթ ունեմ,աչք`երկու,

Կատվազգի եմ հեզ:

Կատուներից տարբեր եմ,

Վագրերից ` հեռու,

Իմ որ աչքով քեզ նայեմ,

Նույնն ես մնալու:

Աչքիս մեկը կապույտ է,

Մյուսը` դեղին,

Երբ որ  իմ դեմ գորշ մուկ է,

Ճաքում է լեղին:

Որսը չեմ թողնում փախչի,

Կատու եմ Վանա,

Ով որ վագրիկ ինձ կանչի

Նա թող իմանա:

Ես մուկն եմ այն <Շաղգամ>ի,
Որ պապը ցանեց,
Որ առանց ինձ,իմ ուժի
Հողից չհանեց:
Պիտի գնամ ժողովի`
Մեծ պատիվ ունեմ,
Աչքի առաջ բոլորի
Կատվին տրորեմ:
Չեմ թողնի մեռնի սովից,
Ցեղն իմ մկստան,
Ճանաչում է կատուն ինձ,
Մոտիկ եմ նրան: 
Վզից զանգ եմ կախելու
Բոլորն իմանան,-
Քթից ծուխ է ելնելու,
Երբ կրակի տամ:
Թելից է կյանքը կախված`
Կրակը վառեմ,
Մոմից է կատուն հալված,
Զանգը ետ տանեմ:

Ճոճանակ ,ճոճանակ,

Օրորվում ես ոնց նավակ,

Ասես լինես սավառնակ`

Օդի մեջ ես շարունակ:

Գնում ես ու ետ գալիս,

Դու ինձանից էլ արագ,

Քեզանից պոկ չեմ գալիս,

Արի խաղանք ճոճանակ:

Ծիվ,ծիվ ծիծեռնակ,-

Ուրախ ձայն ունես ,

Մեր բակի  թռչնակ,

Երգով կթևես:

Նորից գարուն է,

Աշխարհն է կանաչ,

Օդը  սահում  է

Թևերիդ առաջ:

Ուրիշ ծիծեռներ

Եկած քո երգին,

Թող շինեն բներ,

Քիվ ու տանիքին:

Որտեղից գիտեք,

Անձրև է գալու,

Տուն եք շտապում,

Չեք  թռչում   հեռու:

ԾԱՂՐԱԾՈՒ

Ծիծաղ է նվիրում հանդիպելիս,

Ասես նա ծնվել է դրա համար,

Դիմակները ձեռքից ձեռք չի տալիս,

 Դեմքը ասես լինի  գունեղ նկար:

Արարքներով փոքրի` մեծ  միամիտ,

Ուղիղ խոսք է ասում  ծուռ խոսելիս,

Ծիծաղելին ունի լավ մարդու սիրտ,

Կատակերգու է նա անգամ լալիս: