ԱՅԼԵՎՍ-ԽԱՇԽԱՇ

Եղավ այնպես, որ նույն այգում` հարևանաբար,կողք-կողքի  ապրեցին  ցորենի հասկն ու կակաչը:

-Կակաչը գիտեր իր վառ գույնի  և իր գերող ուժի մասին:Նա հմայում էր իր տեսքով ու  գրավում:Իսկ ցորենի հասկի կողմը չէր  էլ ուզում նայել:

-Սա ինչ է ցցվել իմ կողքին,-նեղվում էր կակաչը և  մտքովը չէր էլ անցնում բարևել ցորենի հասկին:

-Նա արժանի չէ իմ բարևին,-մտածում էր կակաչը գոռոզաբար:

Ցորենի հասկը խոնարհաբար բարևում էր,իսկ նա ձևացնում էր,որ չի նկատում:

Մի օր հասկն ասաց,որ ինքը լցված հատիկներ ունի,որ սպասված ու ցանկալի է:Կակաչը,որ  կարծում էր,թե նա անպետքի մեկն է`զգաստացավ:

-Մի թե իրենից ավելի է կարևորում մարդն այս փշոտին,չէ որ ես ծաղիկ եմ,-չարացավ կակաչը ու այտերն այրվեցին:Մի թե այս բույսն ավելին կարող է լինել, քան իր ծաղիկն ու սերմնատուփը,-և նա քիչ մնաց պայթեր նախանձից:

Հիմա առավել ևս չէր ուզում նկատել հասկի գոյությունը,ինչ մնաց թե բարևեր:

-Ես կթմրեցնեմ մարդու միտքն ու մարմինը,կլինեմ քնաբեր նրա ցերեկներում և գիշերներում: Նրան մտքի մեջ միայն ես կլինեմ, նա կմնա ինձանով գերված,-որոշեց կակաչը: 
Եվ այլևս նա դարձավ Խաշխաշ …

ՄԻԱՅՆ ՄԵԿ ԽՆՁՈՐ ԷՐ ՈՒԶՈՒՄ ՓՈՐՁԵԼ

Բակի խնձորենու ճյուղերին` տերևների արանքում, երևում էին կանաչին տվող խակ պտուղները:Կարենն ու Վարդանը`  օրը տասն անգամ, վեր ու վար անող հայացքով չափում էին խնձորները:

-Արդեն կարելի է ուտել,-ամեն օր ասում էր Կարենը:

-Չէ,դեռ շատ խակ է,մայրիկը կբարկանա,-հուշում էր նրան եղբայրը:

-Մայրիկը չի իմանա,ես պիտի փորձեմ  համը,-մի օր վճռական ասաց Կարենը և պոկելով խակ պտուղը դեմքը ծամածռելով սկսեց ծամել:

-Մայրիկին պիտի ասեմ:Երբ գործից տուն գա,պիտի ասեմ,-չարացավ նրա վրա եղբայրը:

-Դե փորձիր ասել ,կտեսնես ինչ ծեծ կտամ քեզ,-Վարդանին սպառնաց Կարենը:

--Այդ դեպքում ինձ էլ տուր խնձորներից,ես էլ եմ ուտել ուզում,-ոգևորված պահանջեց Վարդանը:

-Լավ,բայց շատ չուտես,խակ է,-ուրախ հոգատարությամբ հուշեց Կարենը:

Նրանք մեկը մյուսին նայելով ուտելու մրցակցության մեջ մտան:

Երեկոյան Կարենի ու Վարդանի ջերմությունը բարձրացավ:Ուժեղ փորացավ ունեին:Մայրիկը խառնվել էր իրար:Բժիշկը չուշացավ:

-Խակ պտուղ կամ կոշտ ուտելիք` ինչ  են կերել,-մայրիկին հարցրեց բժիշկը:

-Չէ,ինչ եք ասում բժիշկ ,ես նրանց զգուշացրել եմ,որ չի կարելի խակ խնձոր ուտել:Նրանք ականջով  երեխաներ են:

Կարենն ու Վարդանը ձայն չհանեցին:

-Այսպիսի վիճակում էլի հիվանդ երեխա կար,մի ժամ առաջ նրա մոտ էի:Նա խակ ու անլվա պտուղներ էր կերել:Իմ նշանակած դեղերը օգնեցին  նրան,-երեխաներին նայելով նշանակալից ասաց բժիշկը:

Երեխաները` կուչ եկած ցավից, աղերսալից նայեցին բժշկին:

Բժիշկը ցուցումներ տվեց մայրիկին ու դեղ նշանակեց երեխաների համար:

Երբ Կարենն ու Վարդանը արդեն լավ էին զգում,նրանք փորձում էին արդարանալ մայրիկի մոտ:

Վարդանն ասում էր առաջինը Կարենն է կերել ու իրեն էլ է տվել:Կարենն ասում էր,որ Վարդանն է մեղավոր,որ ինքը միայն մեկ խնձոր էր ուզում փորձել….

ԱՄՊԵՐԸ ԳԱՐՆԱՆ

Մոխրի  մեջ են խաղացել

Կարծես ամպերը գարնան,

Երկնքին անճանաչ են`

Մոխրոտ են քիթ ու բերան:

Ընկել են`վեր բարձրացել,

Մեկը մյուսից նեղացած,

Կռիվ-կռիվ խաղացել

Երեխու պես մանկացած:

Բակում անձրև է մաղում,

Գոռգոռում են ամպերը,

Ջրոցի էլ են խաղում,

Բռնող չկա ձեռքները: