Անձրևային

Ամպերը հավաքվել

Ուժերն են չափում,

Ձեռքները կանթել,

Մի ոտքով թռչում:

Հասնում են իրար՝

Բախվում են կրծքով,

Երկնքում մի նավ

Խորտակվեց ճիչով:

Քամվեց ու քամեց

Ուժեղը՝ թույլին,

Ջուրը վարարեց,

Հիշողությամբ  հին:

Արևին փնտրեց

Օրն անձրևային,

Մատնահետք թողեց

Իմ պատուհանին:

Արև,արև,ուր ես կորել

Արև,արև,ուր ես կորել,

Մութ ամպերն են հավաքվել,

Բան չեմ տեսնում ամպից վերև,

Բակում երկինքն է կախվել:

Ամպը ամպից ոնց է պայթում,

Կուլ են տալիս իրարու,

Կայծակներով իրար խայթում,

Տեսնես երբ են գնալու:

Գնամ տանը մնամ թաքուն,

Մինչև ամպրոպը անցնի,

Մի ամպիկ է լալիս բակում,

Անձրևը ձայնն է լացի:

Արև,արի խաղանք ուրախ,

Թրջվելուց մի ամաչի,

Փոքրիկ ամպից ես չունեմ վախ,

Դու նրա հետ բակ իջի:

 

ԿԱՏՈՒ

Մեջքը գետնով  չի տալիս,

Համառ է, համառ,

Մլավում է,չի լալիս,

Քեֆին թե կպար:

Դու պիտի զգույշ լինես,

Չընկնի ոտքի տակ,

Թե ճամփից մի կողմ հրես,

ԿԿարծի կատակ:

Կքսմսվի ոտքերիդ,

Քնքուշ ու փափուկ,

Կսպասի կաթին ձեռիդ,

Ու  չի  որսա մուկ:

Զատիկ

Տատիս խաշած ձվերն այսօր
Ինչ գույնզգույն են,
Դրել է նա թասի մեջ նոր`
Աչքս շոյում են:
Ամեն մի ձու` տատիս ներկած`
Արև էլ ունի,
Ասես թե նուռ լինի ճաքած`
Կճեպով ձվի:
Ձվի չափ է երկինքն այսօր`
Իմ տատի ձեռքում,
Դեղնուցը հանց երկիր կլոր`
Երկնքի խորքում:
Ծիածանի գույներն այսօր
Խառն են ափսեում,
Զատիկի տոնին բոլորով`
Ձվերն ենք փորձում...

Տեսնես այդ երբ սովորեց

Եղեգնուտում բույն հյուսեց,
Ձու ածեց ճահճահավը,
Աչքը բնից երբ թարթեց,
Չտեսավ կկվի գալը:
Չուներ թիվը ձվերի,
Մոռացել էր թե հաշվեր,
Երկուսը`երեք լինի,
Կկվին ով պիտի պատժեր:
Բնում ձվել էր թաքուն,
Այդ կկու անամոթը,
Հիմա որն էր նրա ձուն,
Որն էր հալալն ու խորթը:
Տաքացնում էր ձվերը
Ճահճահավը իր կրծքով,
Ճեղքեց ձվի կեղևը
Կկվի ձագուկը շուտով:
Շուռումուռ էր նա գալիս,
Բույնն իրեն նեղ էր թվում,
Հավքը թևին էր տալիս,
Բնից հեռու չէր գնում:
Նայում էր նա կուրորեն,
Ոնց տեսածը չհիշեց,
Նորածինը անօրեն
Մի ձուն բնից ցած գցեց:
Երկրորդ ձուն էլ գլորեց
Նորելուկը այդ անճար,
Ինքը`փոքր, գործը չար
Տեսնես այդ երբ սովորեց: