ՄԻ ՃԱՄՓՈՎ ԵՆՔ ԳՆԱԼՈՒ

Բադիկները  ինն  են,

Փչակի մեջ են ծառի,

Գետնից այնքան բարձր են`

Ոնց որ ծայրին աշխարհի:

Ձվից նոր են դուրս եկել,

Նրանք քաղցած են այնպես,

Սոված  օր են  գլորել,

Հրմշտում են իրար խեղճ:

-Իջեք ներքև,իմ ճուտեր,-

Կռնչում էր մայր բադը,-

Ձեզ պիտի տամ ես նվեր`

Կանաչ արտն ու լճակը:

Բադիկները լսեցին,

Խոստումները մայր բադի,

Փչակից  ցած նետվեցին`

Կանաչ գորգի մեջ  խոտի:

-Ումն  է կանաչը արտի,

-Ումն է ջուրը լճակի,-

Հրմշտեցին իրարու,-

Թող մայր բադը մտածի,

Ում տա` մեկ, ում` տաս-երկու :

-Մի ճամփով ենք գնալու,-

Ճչաց  մայր բադը  սիրով,-

Արտը ինձ է մնալու,

Լիճն էլ`  քաղցր իր ջրով:

 Մի օր կատուն մլավան

Վագր եմ,-ասաց,-

Ուժեղ եմ վագրի նման,

Անհոգ մեծացած:

Բայց երբ մուկը

Ծիծաղեց նրա երեսին,

Բռնեց նա կատվի սուտը

Հենց խոսքի կեսին:

Գցեց կատվին ետևից,

Մտավ մի կույր ծակ,

Կատուն կատու էր նորից,

Կես լուրջ,կես` կատակ:

ԾԻԱԾԱՆՎԵՄ ՄԻ ԿԱՐԳԻՆ

Անձրև մաղեց` թրջվեց օրը,

Ու չիմացավ թե ինչ անի,

Ախր նոր էր հագի շորը

 Թրջված ինչպես տոն անի:

Գարնան տոն էր ծաղկափթիթ,

Արթնացել էր ողջ աշխարհը,

Էսպես թրջված դեմքին ինչ խինդ

Ինչ միտք ուներ   ժպտալը:

Երկինքը   շատ դեռ կանձրևեր,

Թե արև ու լույս չծագեր

Տոնը ինչ տոն առանց նվեր`

Տեսնես  ում էր սիրտը բացել:

Շողարձակեց արևը տաք

Չափեց   երկինքն ու երկիր`

Առավ գույններն ամեաթանկ

Կամարելով սեր ու խինդ:

Օրը բացվեց ծիածանով,

Ծաղկագոտի կար հագին,

Գնամ, հասնեմ, անցնեմ տակով,

Ծիածանվեմ մի կարգին: