ԱՐՋ ՈՒ ԳԱՅԼԻՑ  ԿԽՈՍԵՆ

Մեկ,երկու,տաս-քսան,

Հեքիաթն հիմա կսկսվի,

Կարճ ու երկար է ճամփան՝

Ձայնը հեռվից կլսվի:

Կարմիր գլխարկ ու տատիկ,

Անցանկալի սոված գայլ,

Անտառում կորած Նունիկ,

Հեքիաթի երկինք շռայլ:

Կարմիր գլխարկը ճամփից

Հետ է դառնում դեպի տուն,

Նունիկի հետ դուռ-դրկից՝

Նոր են իրար հանդիպում:

Բացում են կոճղի վրա

Գաթայով լի մի սեղան,

Գալիս են կոճղին վրա

Թե արջ,թե գել ու գազան:

Տուն են հասնու մի շնչում

Աղջիկները հեքիաթի,

Տատիկն իզուր է  պնդում՝

Գնա,անտառում ապրի:

Այնտեղ գայլն է սպասում

Տատիկին՝ շունչը պահած,

Արջի մռունչն է լսվում,-

Գաթայի հոտը առած:

Չէ,հեքիաթին կսպասեն

Տանը՝քնելուց առաջ,

Արջ ու գայլից կխոսեն

Տատիկն ու թոռները քաջ: