ՄԻ ՃԱՄՓՈՎ ԵՆՔ ԳՆԱԼՈՒ

Բադիկները  ինն  են,

Փչակի մեջ են ծառի,

Գետնից այնքան բարձր են`

Ոնց որ ծայրին աշխարհի:

Ձվից նոր են դուրս եկել,

Նրանք քաղցած են այնպես,

Սոված  օր են  գլորել,

Հրմշտում են իրար խեղճ:

-Իջեք ներքև,իմ ճուտեր,-

Կռնչում էր մայր բադը,-

Ձեզ պիտի տամ ես նվեր`

Կանաչ արտն ու լճակը:

Բադիկները լսեցին,

Խոստումները մայր բադի,

Փչակից  ցած նետվեցին`

Կանաչ գորգի մեջ  խոտի:

-Ումն  է կանաչը արտի,

-Ումն է ջուրը լճակի,-

Հրմշտեցին իրարու,-

Թող մայր բադը մտածի,

Ում տա` մեկ, ում` տաս-երկու :

-Մի ճամփով ենք գնալու,-

Ճչաց  մայր բադը  սիրով,-

Արտը ինձ է մնալու,

Լիճն էլ`  քաղցր իր ջրով: