ՀԵՅ,ՁՆԵՄԱՐԴ

Սպասումը շուտ է գարնան տաք արևի,

Երբ  ձնել է սարը,անտառն ու մեր բակը,

Երբ ձնե տոպրակ է  շալակին  ամպերի,

Երբ  քանդվել է ձյունե տոպրակի հին կապը:

Ու ձյունոտ է հիմա օդի մեջ երկինքը,

Պարող փաթիլներն են բակ իջնում խաղալու,

Ուրախ ճիչով  է լի  իմ ու օրվա սիրտը,

Ձնագունդ ենք բակում  հիմա գլորելու:

Գլորվելով պիտի ու ժամով մեծանա

Ձնեգունդն  ու երբ որ մնա դրսում մենակ,

Ինձ նման նա պիտի մթից  վախ չունենա,

Ու չպիտի տխրի ինձ պես առանց  սահնակ:

Նրան դեմքով պիտի ամեն մեկն իմանա`

Եվ անունով կանչի ,-ասի , հեյ, Ձնեմարդ,

-Ասի տեղ չգնաս,  տեսադաշտում  մնա,

Թե չէ մեկ էլ տեսար անհետ-անտես  կորար:

Ձնեմարդու մոտ դեռ  պիտի գնանք ու գանք,

Պարող փաթիլներ կան  ամպերի  ցուրտ  ներսում,

Հեյ, ինչքան շատ պիտի մենք ձնեմարդ խաղանք,

 Ձմեռվա  ցուրտ  կեսին ինչքան տաք սպասում…