ԽՆՁՈՐՆ ՈՒ ՏԵՐԵՎԸ

Աշնան ցրտերն ընկել էին: Քամին սառն էր փչում` ձմեռը  մոտ էր: Ծառերը մերկացել էին: Քամին չէր դադարում կախվել  ծառերից.  թափ էր տալիս ծառերի ճյուղերը` մի տերև կամ միրգ  ծառի վրա մոռացված չմնար հանկարծ…Բայց, զարմանալիորեն, խնձորի ծառի վերին` բարակ ճյուղին, կպած տերև էր մնացել, իսկ  մի քիչ ներքևի ճյուղին`մի խնձոր : Աչքից թաքուն էր մնացել խնձորը կամ հեռու էր եղել մեկնված ձեռքերից, ու հիմա դիմանում էր ցրտին ու ձյան տեղ մաքրող  քամու փչոցին:

Ձմեռնանում էր, իսկ տերևն ու խնձորը ամենևին իրենց անտեսված չէին զգում:

-Ինձ նման ով կա թեթև ու համարձակ: Մի տեսեք ոնց եմ քամահար, բայց գեղեցիկ: Ծառի միակ տերևն եմ, ծառի մերկությունը ծածկողը:

-Ես քեզանից համարձակ ու գեղեցիկ եմ,- մի քիչ ներքևից ձայնում էր խնձորը: Ես պտուղն եմ իմ ծառի, ինձանով են ճանաչում ու կարևորում ծառս: Այս քամին ձմռան հետ գա էլ, գնա էլ:

Քամին շարունակում էր սառը փչել ու ձյան տեղ մաքրել:

-Կդիմանամ մինչև գարուն,- սվսվում էր ցրտահար տերևը:

-Ես էլ կդիմանա,- ցրտահար շրշում էր խնձորը,-հավատալով, որ գարունը մոտ է:

Բայց քամին իր հետ ձյուն բերեց: Փաթիլները նստեցին ամենուր` տերևն ու խնձորն էլ ձյունե ծածկույթով պատվեցին: Չէ, սա ամենևին էլ նրանց սրտով չէր:

-Ես թացվել եմ ձյունի հպումից և դրանից ավելի եմ մրսում,- սվսվում էր տերևը:

-Ես էլ եմ սառել ձյունի տակ,- մրսկան ձայնով պատասխանում էր խնձորը:

-Ոչինչ, կդիմանամ այս ցրտին, ձմեռը շուտով կհեռանա,- հավատավոր թրթռում էր տերևը:

-Ես էլ կդիմանամ, պինդ եմ կպած ճյուղին,- ներքևից ձայնում էր խնձորը: Գարունը պետք է որ հեռու չլինի:

Տերևն ու խնձորը միմյանց հուսադրելով դիմադրում էին ձմռան ցրտին ու քամուն: Մի օր զգացին, որ հալոցք է, արևը սկսել էր տաքացնել: Թե չէ ձմռան արևի մեջ լույս կար, բայց տաքություն չկար:

-Ուռռա, գարուն է գալիս,- ցնծաց ծառի վրա ձմեռած տերևը:

-Հրաշալի տաքություն, գարնան արև, համա թե պինդ եմ, թե չէ ինչպես կարող էի ձմեռել ծառի վրա,- հրճվեց խնձորը:

-Մենք հաղթեցինք` ձմեռը վերջացավ, հիմա կարող ենք վայելել  մեր հաղթանակը,-գրեթե միաբերան ուրախությունից ճչացին խնձորն ու տերևը:

Ծառը սկսեց բողբոջել, նոր տերևները սկսեցին կանաչին տալ: Խնձորը նայեց իր վերևում մնացած տերևին: Ձմեռելուց հետո տերևը խունացել էր, գունատվել, ասես տերև չլիներ: Նոր բացված տերևների մոտ շատ խղճուկ տեսք ուներ: Ով կասեր, որ նա ամուր կամք ուներ, որ դիմացկուն  էր, որ գեղեցիկ էր եղել, որ…

-Դու այլևս տերև չես` ոչ տերևի գույն ունես, ոչ տերևի տեսք,- տերևին ասաց խնձորը խղճահար ձայնով:

Տերևն ակամա ցած նայեց ու համարյա չճանաչեց խնձորին.

-Վայ, դու էլ ես կորցրել քո դեմքը, ասես խնձոր չլինես, այնպես գունատ ես,- մարող ձայնով խնձորին հազիվ գտավ խունացած տերևը:

Բայց դա ինչպես պատահեց, չէ որ ուժեղ ու գեղեցիկ էինք, չէ որ կարողացանք դիմանալ ձմռան ցրտին ու քամուն հանուն նոր գարնան` համարյա միաձայն ասացին խնձորն ու տերևը: Իսկ ծառը գնալով ավելի ու ավելի էր կանաչ տերևներով գեղեցկանում:

-Չէ, ավելի լավ է տեղս զիջեմ բողբոջած տերևին, քան խղճուկ ու ծիծաղելի լինեմ նրանց կողքին: Կարող է, որ չեն էլ հավատա, որ ես էլ իրենց պես տերև եմ, չէ որ ես այլևս ես չեմ,- մտածեց խունացած ու չոր տերևը ու պոկվելով ճյուղից ընկավ ծառի տակ: Գուցե ներքևում մի բանի օգտակար լինեմ,- հուսադրեց ինքն իրեն….

-Այո, ես էլ այլևս խնձոր չեմ, իզուր եմ համառորեն կպած մնում իմ ծառի բարձրիկ ճյուղին: Դե դա արդեն իմ տեղն էլ չէ, - մտածեց խնձորն ու պոկվելով ճյուղից ընկավ գետնին` տերևի վրա:

- Գուցե մի օր ես էլ ծառ դառնամ, խնձորի ծառ, ընձյուղվեմ ներսիս կորիզներից,- հույս փայփայեց խնձորը,- իմ ծառի նման կմեծանամ…. 

-Ես քեզ հետ եմ,- հազիվ շշնջաց հողին փշրված տերևը…