ՔԱՄԻ Է ՊԵՏՔ ԻՆՁ ՈՒ ՔԵԶ

 ՔԱՄԻ Է ՊԵՏՔ ԻՆՁ ՈՒ ՔԵԶ

Աչքը ծովի ջրերին

Քիթն ավազ ու տիղմի տակ,

Անրջում էր մի նավակ,

Կարոտում հին օրերին:

Ծովը նրան էր գալիս,

Թրջում ջարդված կողերը,

Ինքը չէր էլ իր տերը,

Աղի արցունք էր լալիս:

Երկար ով կդիմանար

Տառապանքին նավակի`

Անպետք իր էր էլ փայտի`

Ուրախություն ով կտար:

-Մի կարծիր ինձ անհոգի

Ու ափից ափ անիրավ,

Ծովն էլ տենչ ունի ծարավ,

Կուզեմ մեկն ինձ ամոքի-,

-Ասաց ծովը դառնացած,

Ալիք հանեց նա ոտքի,

Վազեց առաջ գրկաբաց,

Փորձ արեց թե որ օգնի:

-Կլինես դու լողորդ նավ,

Ասաց,-երբ ուժս պատի,

Ասաց,-դու մի վհատվի,

Ծով եմ,կանեմ մի հնար:

Կլողաս իմ ջրերում,

Ալիքներիս կօրորվես,

Քամի է պետք ինձ ու քեզ,

Հեռու է, չի երևում:

-Նավակը խիստ վախեցավ.

-Քամին չէր,որ իր ղեկից

Բռնած ճչած`գտածս ինձ,-

Շպրտեց ափ`հեռացավ: