ԳԱՐՈՒՆԸ ԵՍ ԵՄ ԲԵՐԵԼ

Ուշ աշուն էր: Վաղուց ցրտել էր աշխարհը: Արևն էլ  երեսին նայողին չէր ծիծաղում: Երկինքն օրերով կաթում էր ու թրջում գետինը: Բոլորը գիտեին ձմռան գալու մասին`չվող թռչունները չվել էին, գազանները մտել իրենց տաքուկ բները: Մարդկանց տների ծխնելույզներից վառարաններն էին ծխում: Ձմեռ էր գալիս:

Հողի տակ ծածկված բույսերի սերմեր ու արմատներ կային: Սերմերի  ծլելու համար եղանակը սառն էր, բայց չէին ցրտահարվում: Նրանք մինչև ձմռան վերջը տաք - տաք հիշողություններ ունեին հողի տակ ծածկված,  որ կյանքի նման թանկ էր նրանց համար` նորից գարուն պիտի գար:

Երիցուկի սերմը պահում էր իր ծաղկի հուշը`սպիտակ ու բուրավետ, բժկության մեջ օգտակար: Հիշում էր, որ սիրում է շփվել և լինել մյուս բույսերի կողքին, բայց մրցակցությանը երկար դիմանալ չէր կարողանում և թփի վրա չորանում էր: Հիմա լավ էր, գարուն կգա և նա կծաղկի.

-Գարունը ես եմ բերում,- մտածում էր երիցուկը, թեպետ բոլորը գիտեին, որ նա ծաղկում է  գարնան վերջում:

Մեխակի սերմը` ինչքան իրեն հիշում էր, պահանջկոտ չէր մայր հողի նկատմամբ: Կարող էր ծաղկել նույնիսկ ավազոտ հողերում: Ու մեխակի սերմն էլ հողի տակ չէր մրսում: Գարունը ես եմ բերում,- հրճվում էր իր մտքում, ուրախանալով հուշերի մեջ ապրող տաք ու կանաչ աշխարհի համար:

Վարդակակաչի հիշողությունը իր ծաղկի նման ալվան էր` կծաղկեր, ծիլ  տալով սոխուկից, թեպետ իր ծաղկի սերմն էլ կարող էր ծլել ու ծաղկել:

Կակաչի սերմերը դաշտի հիշողություն ունեին ու  համատարած փռված լույսի, որին այնքան շատ էին սիրում վառվռան թերթերով հպվել: Գարունը ես եմ բերել,- կրկնում էր մտքում, որ հետո չմոռանար  բարձրաձայնել:

Անթառամիի սերմը չէր մոռացել  իր դեղին ծաղկի բժշկող  ուժի մասին: Իր օգտակարության մասին գիտեր, դրա համար էլ  ծաղկում  էր ծաղկաբույլերով: Նա էլ էր մտածում, որ ինքն է գարուն բերելու աշխարհին:

Դեղին աչքունքով էր իրեն  հիշում  խատուտիկ  ծաղիկը: Սիրում էր կապել ծաղկաբույլ և սերմերը քամուն տալ: Ծաղկում էր ամռան սկզբին և աշնանը: Եթե աշնանից հետո էլի ամառ լիներ, ապա խատուտիկը եռակի կծաղկեր ու….էլի գարուն լույս աշխարհ կբերեր:

Կալայի պալարըը գիտեր, որ իր ծաղիկը շատ էլեգանտ տեսք ունի, թեպետ ինչքան հիշում էր, իրեն նվիկազգի են ասում: Թող ասեն, ինքը նվիկ չէ և կարող է դիմանալ …գարնան գալուն: Բայց քանի որ ձմեռ էր, պետք էր համբերել ու հետո գարուն բերել բոլորին: Մայր հողի տակ շատ բույսերի ու ծաղիկների սերմեր ու արմատներ  կային, որ կանաչ հիշողություն ունեին ու սպասում էին ձմռան ավարտին:

Երբ արևը շատ  տաքացնի սառած հողը, գարուն  կտանեմ աշխարհին` սա ամեն մեկի սպասումն էր, որ չէին մոռանում. պիտի ծիլ տային, պիտի կանաչեին ու ամեն մեկը մտածեր, որ գարունն ինքն է իր ծաղկումով բերել աշխարհին: Բայց ձմեռը երկարում էր, դեռ ցուրտ էր ու հողը սառն էր և ոչ մեկի մտքովը չէր անցնում խախտել տաք հուշերի սահմանը: Միայն սերմերից մեկն էր, որ հիշողության մեջ  ձյուն  ուներ` թաց ու արտասվող ձյուն: Նրա ծաղիկը չգիտեր ամառվա մասին, նա կանաչ դաշտեր չէր տեսել: Նրա հիշողության մեջ մրսող արև կար ու իր ծաղիկները փնջող մարդկանց տաք ժպիտ: Նա չէր կարող իր հիշողությունը  կիսել ուրիշ ծաղիկների հետ, որովհետև նրանք չգիտեին ծաղկել ձյուների մեջ, բացվել ցուրտ աշխարհին ու չվախենալ: Ինչ լավ էր, որ չէր մոռացել, որ պիտի ծաղկեր նորից, որ սառած աշխարհը սպասում է գարնան գալուն:  Աշխարհը պիտի ուրախանար ու տաքանար իր ծաղկումով: Ինչ լավ էր, որ մտքի մեջ ձյան  հիշողություն ուներ, քանզի ինքը ձնծաղիկ էր:

Գարունը ես եմ բերել` նորից կասի  ձնծաղիկն  ու աշխարհը  կտաքանա  ծաղկելու  համար….

-Բարև, Արև, բարև, Աշխարհ,-

Ծիլը ասաց աչքը բացած,

Արթնացել էր քնից երկար,

Եվ ուրախ էր և զարմացած:

Շուրջը ձյուն էր դեռ կիսահալ,

Սառն էր շնչում ափի հողին,

Արեգակի շողն էր երկար

Հպվում ծիլի ձյունոտ դողին:

-Բարով ելար լուսե աշխարհ,-

Արևն ասաց երջանկացած,

-Երբ չկայիր, գարուն չկար,

Կորած հետք էր ճամփեն անցած:

Ծիլը ձգեց գլխիկը վեր,

Ելավ ձյունից նա ձնծաղիկ,

-Թող ես բերեմ գարունը ձեր,-

Ծաղկուն լինի ճամփան գալիք: