ԻՐ ՀԱՄԱՐ ԱՊՐՈՒՄ ԷՐ ԳՈՄԵՇԸ

Իր համար ապրում էր գոմեշը,

Խոտերում արածում իր համար,

Բռնում էր ձորակի փեշը,

Որ տապից մի քիչ հովանար:

Գտնում էր իր համար ջրափոս,

Թրջում էր կոկորդն ու մարմինը,

Վայելում էր կյանքը անխոս,

Պետքը չէր վայելքի գինը:

Գոմեշը սիրում էր երազել,

Ջրի մեջ պառկում էր երկար,

Աչքը փակ թռչել ու վազել

Ամենուր կանաչ ու ջուր կար:

Թիկունքից մեկն իրեն կծեց,

Վեր թռավ գոմեշը զայրացած,

Գոռ ձայնը գլուխը գցեց,

Վատություն ում ուներ  արած:

Վարան էր, ՝ետ քաշվեց մի կողմ,

Ատամին համն առած իր արյան,

Պատրաստ էր հարվածել անողորմ,

Փոշու պես ոտի տակ տալ նրան:

Բայց իզուր սուր արեց պոզերը՝

Ցանկացավ առճակատ  կռվել,

Վարանը չմնաց իր  տեղը,

Ետ ցատկեց՝ հաղթողին վայել:

Նա պիտի հանգիստ սպասեր

Աչքը բաց գոմեշի ժամերին,

Համբերությունը կյանք է,-ասեր,

Ու լիներ իր զոհի գերին:

Վարանի կծոցից թունավոր

Գոմեշը ծանրացավ ու փռվեց,

Վարան էր  աչքի դեմ-շուրջ բոլոր,

Սուր պոզերն էլ իրեն չփրկեց: