ՉՏԶԶԱՔ

Ցուլը դարձավ տիրակալ

Կանաչ բացատի,

Փարթամ խոտ, լճակ էլ կար`

Կեր,խմի- ապրի:

Մոտ չէր թողնում ոչ մեկին

Թե բացատ մտնեն,

Առնում էր սուր պոզերին

Գցում դես ու դեն:

Նապաստակ,այծ ու եղնիկ

Նայում են հեռվից,

Նա` մեծ, ու իրենք`փոքրիկ,

Նեղանան  ումից:

Ճանճն այդ մասին իմացավ`

-Չտզզաք,-ասաց,

Ճեղքեց օդն –առաջ անցավ

Աննկատ,կամաց:

Նստեց  ցուլի ճակատին`

Թե աչքը մտներ,

Ցուլի պոզերն ահագին

Դեռ պիտի պտտեր:

Բզզում տեղին-անտեղին

Ականջին ցուլի,-

-Որ դարձել է իր գերին`

Ու էլ ելք չունի:

Ցուլն հարվածեց պոզերով,

Կճղակով փորեց,

Ինչ արեց ուժի զոռով

Ճանճը չզոհվեց:

Թռավ նրա գլխից վեր,

Մեջքը տրորեց,

Ցուլը շատ էր վրդովել,

Ու ելք որոնեց:

Տրտինգ արեց-փախս տվեց

Ցուլը  բացատից,

Ճանճը նրան բաց թողեց `

Կշտացած  խաղից: